Filmy

Renault Colorale

W październiku mija 60 lat od oficjalnej premiery Renault Colorale. Auto zaprezentowane w 1950 r. szybko stało się niezbędnym narzędziem pracy osób zarówno z małych ośrodków jak i z metropolii.

Po zakończeniu wojny, Renault - jak większość europejskich producentów samochodów - kontynuowało produkcję modeli opracowanych przed 1939 r. lub wprowadzało modele bazujące na ich podzespołach. Pod koniec lat 40. wielkie zapotrzebowanie na lekkie pojazdy użytkowe sprawiło, że koncern z Billancourt podjął prace konstrukcyjne nad nowymi modelami. Poważną grupę odbiorców stanowili farmerzy oraz osadnicy żyjący w Algierii, Indochinach i innych koloniach. także rolnicy, hodowcy i rybacy z metropolii poszukiwali pojazdu łączącego zalety auta osobowego i furgonu.

Samochód miał być prosty w obsłudze, trwały i odporny na trudne warunki klimatyczne i drogowe. Zaprezentowane w październiku 1950 r. Renault Colorale nie olśniewało urodą. Ciężka, masywna bryła do złudzenia przypominała stylistykę rodem z Detroit ok. 1945 r. Nazwa była zlepkiem słów COLOniale/RurALE (fr. kolonialny/wiejski) i doskonale definiowała przeznaczenie pojazdu. W Renault Colorale zastosowano skrzynię typu 269, w której synchronizację posiadały tylko biegi III i IV. Seryjna produkcja pojazdu rozpoczęła się jesienią 1950 r. Nadwozia oraz rama powstawały w zakładach Chausson w Gennevilliers.

W marcu 1953 r. Renault z rodziny Colorale otrzymały jednostkę napędową o pojemności 1996 cm3 i mocy 58 KM. Pojazd był napędzany silnikiem typ 668 z blokiem i głowicą z aluminium, który był początkowo przewidziany dla osobowego Renault Fregate, z czasem stosowano go również w pojazdach ciężarowych. Na bazie podzespołów Renault Colorale powstał szereg odmian nadwoziowych oraz budowanych przez firmy zewnętrzne pojazdów specjalistycznych. Podstawowa, najbardziej popularna wersja nosiła nazwę Colorale Prairie (Preria). Był to pojazd z przeszklonym, czterodrzwiowym nadwoziem typu kombi. Tylna kanapa była całkowicie rozkładana, a obszerne wnętrze mieściło do 7 osób. Samochód był więc dalekim przodkiem pojemnego Renault Espace z 1984 r. Przedział bagażowy mieścił ok. 2,8 m3 ładunku i był dostępny po otwarciu dwuskrzydłowych drzwi.

Dwudrzwiowa wersja kombi nosiła nazwę Colorale Savane (Sawanna) i była montowana w latach 1950-56. Zwiększony prześwit i wzmocnione resory piórowe umożliwiały eksploatację pojazdu na drogach złej jakości. Na życzenie klienta zamiast szyb w tylnych oknach montowano tekstylne zasłony, które zapewniały dodatkową wentylację podczas jazdy w gorącym klimacie. Produkowano także Renault Colorale w wersji Taxi. Wysokie i wygodne nadwozie umożliwiało wygodną podróż 7 pasażerom wraz z kilkoma walizkami. Oprócz stałej kanapy, wersja 7-osobowa była wyposażona w składane siedzenia, tzw. straponteny. Auta jeździły w korporacjach skupiających taksówkarzy Paryża, Lyonu i innych większych miast Francji. Pewna ilość aut została także zakupiona przez przedsiębiorstwa przewozowe z Danii oraz Hiszpanii.

Dla farmerów i rzemieślników atrakcyjną propozycję stanowiły dostawcze wersje Fourgon z nadwoziem bez bocznych szyb oraz wersje Pick-up. Ostatnia z wymienionych odmian z rodziny Colorale była produkowana w latach 1950-53 w wersji Pick-up Coloniale zwanej także Pick-up 85 oraz w wersji o ładowności zwiększonej do 800 kg. W latach 1953-56 oferowano wersję Colorale Platteau-Ridelles (silnik 2.0) również o ładowności 800 kg. Przestrzeń ładunkowa w aucie była kryta plandeką zakładaną na lekki stelaż.

Dla zewnętrznych firm karoseryjnych, , dostarczano podwozia pod zabudowę zwane Chassis-Cabine. Ich budową zajmowała się firma Chausson. Poza odbiorcami cywilnymi Renault Colorale z różnymi nadwoziami trafiły do służby w Gendermerie Nationale, policji, straży pożarnej oraz innych instytucji państwowych zarówno we Francji jak też w koloniach i na terytoriach zamorskich.

Nowy model, który się wówczas pojawił - Renault 4CV nie rokował nadziei na budowę pojazdu użytkowego: moc silnika była w nim niewystarczająca do przewozu co najmniej 500 kg ładunku a umiejscowienie silnika z tyłu poważnie utrudniało budowę towarowo-osobowej odmiany auta. Inżynierowie z Billancourt wykorzystali więc czterocylindrowy silnik OHV (typ 603 W) o pojemności 2 383 cm3, który pochodził z limuzyny Primaquattre ACL1 (1936). Blok odlano z żeliwa, a głowicę ze stopu aluminium. Niski stopień sprężania wynosił 6:1 i sprawiał, że jednostka tolerowała także niskooktanowe paliwa słabej jakości, których nie brakowało w koloniach i terytoriach zamorskich. Moc 48 KM była wystarczająca, by ważące 1 620 kg auto rozpędzić do ok. 95 km/h.

Wprowadzony w 2008 r.Renault Koleos nie był pierwszym terenowym autem koncernu z Billancourt. Równolegle z rozpoczęciem montażu zamawianych głównie przez armię furgonów i lekkich ciężarówek Goelette i Gallion z napędem na cztery koła, rozwiązanie to trafiło do aut z rodziny Colorale. Prototyp debiutował na jesiennym salonie w Paryżu w październiku 1951 r. W latach 1952-56 montowano wersję terenową Pick-up Tout Terrain (4x4) dostępną z silnikiem 2.4 lub nowszym 2.0. Pojazdy z napędem na koła obydwu osi były montowane także z nadwoziami zamkniętymi 2- i 4-drzwiowymi oraz jako podwozia Chassis-Cabine, np. jako auta dla straży pożarnej w regionach górskich. Z zewnątrz Colorale Tout Terrain wyróżniał się zwiększonym prześwitem oraz ogumieniem z masywnym bieżnikiem 7,50 x 16”. Na zamówienie montowano także specjalne ogumienie tzw. Pneu-Sable przystosowane do jazdy po piasku.

Za pomocą dźwigni umieszczonej przy tablicy rozdzielczej do napędzanych kół tylnych można było dołączyć napęd na przednią oś. Samochód był wyposażony w skrzynię redukcyjną. Prędkość maksymalna na twardej nawierzchni wynosiła 88 km/h a w terenie, na niskim przełożeniu - 56 km/h. Pojazd mógł pokonywać wzniesienia o maksymalnym kącie nachylenia 50 stopni i przewozić do 500 kg ładunku. Choć pojazdy z rodziny Colorale Tout Terrain były testowane na poligonach armii francuskiej, to jednak nie znalazły szerszego zastosowania militarnego.

Samochody Renault brały udział w dalekich, transkontynentalnych wyprawach, które poza promocją marki i modelu były wiarygodnym testem dla podzespołów auta dającym dowody świadczące o ich wysokiej jakości. W grudniu 1950 r. ekipa Renault wzięła udział w morderczym maratonie Paryż-Algier-Kapsztadt o długości 16 tys. km. Trasa podzielona na 32 etapy. W imprezie wystartowały dwa seryjne modele 4CV, Renault Savane, Pick-up Colorale typu 85, dostawczy Tropic oraz 5-tonowa ciężarówka. Renault Colorale wielokrotnie zdawały ekstremalny egzamin, m.in. na trasie z Ziemi Ognistej na Alaskę oraz podczas rajdu Europa-Azja-Afryka. W 1957 r. modele Colorale startowały w rajdzie Abidżan (Wybrzeże Kości Słoniowej)-Paryż. Produkcję Renault Colorale zakończono w maju 1957 roku. Ogółem zbudowano ok. 43 tysięcy egzemplarzy wszystkich typów tego modelu. Dwa lata później rolę konia roboczego w ofercie Renault przejął model Estafette.

Źródło: Renault Polska

Ostatnie artykuły